อาหารไทยในเมลเบิร์น (ต่อ)

บล๊อกที่ผ่านมาอาจสร้างความร้าวฉานในแวดวงคนอ่านเพราะข้าพเจ้าป้ายสีร้านอาหารไทยในเมลเบิร์นไว้ซะอับจนหนทางหากินต่อ อย่างไรก็ตามได้บอกไว้แล้วว่าใน วันวารรรรรร มิใช่วันนี้ ดังนั้นสิ่งที่เล่านั้นได้ถูกปฏิวัติไปเสียมาก ในสมัยเมื่อสิบห้าปีที่แล้ว มันเป็นแบบนั้นจริงๆ ข้าพเจ้ามิได้ใส่สีให้ฉูดฉาด เพราะอาหารไทยตอนนั้น น่าเบื่อโคตรๆ (ภาษาวัยรุ่นชิมิ)

สมัยก่อน ร้านอาหารไทยจะเหมือนที่เราทราบๆกันคือ มีเจ๊คุม ประเภทเมียฝรั่ง น่ารักก็ดีใจหาย ร้ายก็บิชชี่สุดๆ ข้าพเจ้าไม่เคยเจอแบบร้ายเลยเล่าไม่ถูกเพราะสมัยเป้นนักเรียนเจอแต่เจ้าของร้านดีโคตรๆ แต่ที่ได้ยินมาคือ ทุกร้านมีเมนุเหมือนกันหมด ตามที่ได้กล่าวไปแล้ว เบื่อไหม (เบื่อซิ) และลูกค้าก็มักเป็นฝรั่งออสซี่ป้าๆลุงๆ ประเภทเข้าร้านมาแล้วเริ่มประโยคสนทนาว่า Oh I love Thai food! So nice and delicious! (เออ รู้แล้ว กินทุกวันไม่ต้องบอก) I love Tom Yam and Pad Thai คิดถึงท่านผู้หญิงละเอียด พิบูลย์สงครามผู้คิดสูตรผัดไทย ท่านคงดีใจพิลึกที่รู้ว่าสูตรของท่านดังข้ามโลก

ทำกันมาสิบปี มันก็ ผัดไทย แกงเขียวหวาน เปาะเปี๊ยะ แค่นี้ สมัยอยู่เมืองไทย ใครกินฉันกินอาหารประเภทนี้น้อยกว่าตอนมาอยู่ที่นี่เสียอีก

แต่ แต่ ทุกสรรพสิ่งในโลกมีการหมุนเวียน เหมือน วงจรโลหิต yuck! ทุกวันนี้ มีคนไทยมาอยู่เมืองเมลเบิร์นมากขึ้น จนเป็นเหมือนจังหวัดอำนาจเจริญเข้าไปทุกที ที่สำคัญเพราะนโยบายเปิดกว้างจารทางราชการท่าน (ภาษาชาวไทยมาก) คนไทยหลายคน (เช่นข้าพเจ้า) เลือกที่จะอยู่ที่นี่ต่อ เอ อยู่ต่อแล้วทำอะไรดีละ

หนึ่ง เปิดร้านนวด
สอง เปิด เอเย่นต์นักเรียน
สาม อาาาาาาา เปิดร้านอาหารไทย

อาชีพสุดฮิตของอดีตนักเรียนไทยที่มาอยู่ที่นี่ ดังนั้น ร้านอาหรไทยจึงผุดราวดอกเห็ดหน้าฝน มากมายมหาศาล กินกันไม่หวาดไม่ไหว และ แน่นอนตามทฤษฎ๊ธุรกิจ การแข่งขัน นำไปสู่การพัฒนา มุกวันนี้ เราจึงเห็นร้านไทยโฉมใหม่มากขึ้น

ข้าพเจ้าอาสาจะพาคุณผู้อ่านไปลองชิมร้านอาหารไทยยุคใหม่กันตามกำลังที่จะไปได้ โดยในร้านเหล่านี้ เมนูประเภทเปาะเปี๊ย กะหรี่พัฟ แกงแดงแสลงใจ มักจะหายไป แต่จะมีอะไรใหม่ๆ เป็นแนวอาหารจากผับ ราวกับท่านนั่งอยู่หลังสว ทองหล่อ ปานนั้น อร่อย สวย คูล ชิก ที่สำคัญ คนที่ไปทานก็ไม่ใช่ฝรั่งแก่ๆที่ไม่รู้ว่า rambutan คื ออะไร แต่มักเป็นสาวหนุ่มฮิปๆ และ นักเรียนไทยไปนั่งสวยๆ หล่อๆกัน

ร้านเหล่านี้ทำโดยคนรุ่นใหม่แกะกล่อง หน้าตาสดใส หรือบางคนอยู่มานานแต่ผ่านระบบธุรกิจมาเยอะ ทำให้คิดอะไรแตกต่าง แต่ประการนึงที่ข้าพเจ้าไม่แน่ใจคือ ค่าแรงที่จ่ายให้น้องๆนักเรียนไทยนั้น เหมือนเดิมเมื่อสมัย เมียฝรั่งครองอาณาจักรร้านอาหารหรือไม่ (เฮ้ย นอกเรื่อง กลับมา กลับมา)